بچه دار شدن احتمالاً یکی از آرزوهای مشترک هر زوج است. برای این منظور، برخی برای مدت طولانی با درمان های ناباروری دست و پنجه نرم می کنند. به لطف فناوری های مدرن، روش های زیادی برای کمک به زوجین دارای مشکلات ناباروری وجود دارد. بعضی اوقات فقط یکی از زوجین و گاهی هر دو به درمان نیاز دارند. اهدای تخمک یکی از روش های کمک به زوجین نابارور برای تحقق بخشیدن به رویای بچه دار شدن است.
اهدای تخمک روشی است که در آن یک زن بارور سالم به یک زن دیگر تخمک اهدا می کند تا بتواند در باردار شدن به او کمک کند. این روند مربوط به فناوری کمک باروری یا ART است. این امر هنگامی شروع می شود که پزشک تخمک یا تخمک هایی را از اهدا کننده جمع آوری کرده و سپس آنها را در یک محیط آزمایشگاهی بارور می کند. پس از لقاح ، پزشک جنین را به رحم شخص گیرنده منتقل می کند. آنها می توانند این فرآیند را با استفاده از یکی از روش های IVF یا ICSI انجام دهند. بعضی اوقات متخصصان می توانند جنین یا جنین ها را برای استفاده در آینده منجمد کنند.
دلایل مختلفی وجود دارد که ممکن است یک زن به اهدا کننده تخمک احتیاج داشته باشد. این دلایل ممکن است به دلیل سن، بیماری های ژنتیکی یا حاد و غیره باشند. تصمیم گیری برای استفاده از روش اهدای تخمک می تواند برای برخی از زوجین تصمیمی سریع باشد و برای برخی دیگر ماهها یا سالها به طول انجامد. بسیار مهم است که زن و شوهر کاملاً با یکدیگر گشوده و صادق باشند و احساسات خود را نسبت به این تصمیم با یکدیگر در میان بگذارند. حتی می توانید از تجربیات کسانی که قبلاً این روند را طی کرده اند استفاده کنید. توصیه می شود قبل از شروع فرآیند با یک درمانگر مشورت کنید تا مطمئن شوید که واقعاً این نوع درمان را می خواهید و از نظر احساسی آماده ادامه کار هستید.
اولین قدم در این روند مشاوره است که می تواند هم از نظر جسمی و هم از نظر روانی باشد. یک پزشک متخصص باید گزینه های فرزندآوری زوجین را ارزیابی کند و به آنها کمک کند تا از تمامی جوانب هر گزینه آگاه شوند. اگر آنها تصمیم بگیرند روند اهدای تخمک را ادامه دهند، پزشک درباره کارهایی صحبت می کند که مادر مورد نظر باید به منظور آماده شدن برای بارداری انجام دهد. این روانشناس همچنین در مورد برنامه های آنها برای روند اهدای تخمک و تصمیماتی که ممکن است در آینده با آنها روبرو شوند صحبت می کند.
برای رسیدن به حداکثر شانس موفقیت، پزشک آزمایشاتی از جمله آزمایش خون، سونوگرافی رحم، عملکرد تیروئید و غیره را برای مادر می نویسد. روش اهدای تخمک معمولاً نرخ موفقیت بالایی دارد، اما اگر مادر مورد نظر بیش از 45 سال سن داشته باشد، ممکن است نیاز به انجام آزمایشات اضافی باشد. او ممکن است نیازمند آزمایشاتی مانند غربالگری دیابت، نوار قلب و همچنین تحت نظر قرار گرفتن توسط یک متخصص پیناتولوژیست (متخصص بارداری های پرخطر) باشد تا اطمینان حاصل شود که بدن او از نظر جسمی در شرایط مطلوبی قرار دارد.
انتخاب اهدا کننده هیجان انگیزترین و چالش برانگیزترین تصمیم در روند اهدای تخمک است. اگر از طریق یک شرکت تسهیلگر در حال انجام مراحل کار هستید، احتمالاً متخصصانی دارید که در هنگام تصمیم گیری به شما کمک می کنند. شما می توانید اهدا کننده را از مراکز بهداشت باروری، یک شرکت تسهیلگر روش رحم اجاره ای یا حتی در میان اعضای خانواده یا بستگان انتخاب کنید. برای بدست آوردن تمام اطلاعات لازم در زمینه سوابق پزشکی و شخصی اهداکنندگان، می توانید شرح حال آنها را مطالعه کنید. به محض اینکه اهدا کننده را انتخاب کردید، هماهنگ کننده بررسی می کند که آیا او در زمان درخواست شما برای انجام روند اهدای تخمک آماده است یا خیر.
در این مرحله، باید چرخه قاعدگی اهدا کننده و گیرنده هماهنگ شود تا رحم شخص گیرنده پس از فرایند بازیابی تخمک و لقاح، آماده میزبانی از جنین باشد. برای این منظور، ممکن است از قرص های جلوگیری از بارداری استفاده شود.
وقتی چرخه ها هماهنگ شدند، اهدا کننده برای تحریک رشد تخمک های خود مقداری دارو مصرف می کند و برای حدودا 10 تا 14 روز توسط سونوگرافی و آزمایش خون کنترل می شود تا زمانیکه تخمک ها آماده برداشت باشند. در همین حین مادر مورد نظر نیز داروهایی را مصرف می کند تا پوشش رحمی اش (اندومتر) را برای میزبانی از جنین آماده کند.
بعد از اینکه تخمک های اهدا کننده بالغ و آماده شدند، توسط یک روش نسبتا ساده بازیابی یا پانکچر می شوند. برای انجام این عمل، در حالی که اهدا کننده توسط مسکن آرام شده یا تحت بی هوشی موضعی یا جنرال است، پزشک تحت هدایت سونوگرافی از یک کاوشگر یا "پروب" با سوزن باریک استفاده می کند. پس از روند بازیابی تخمک احساساتی چون گرگرفتگی، ناراحتی یا خونریزی واژینال می توانند ایجاد شود. این فرآیند ممکن است قبل از بازگشت به خانه نیاز به بستری نیم روزه داشته باشد.
در روز بازیابی تخمک، پدر به منظور تلقیح نمونه، اسپرم می دهد. معمولاً بعد از 3 تا 5 روز، جنین آماده کاشت در رحم است، بنابراین مادر درنظر گرفته شده باید برای انتقال جنین یا جنین ها به کلینیک IVF مراجعه کند. در مورد تعداد جنین های منتقل شده باید با پزشک صحبت شود. همچنین، رویان های با کیفیت بالای اضافی می توانند برای استفاده در آینده منجمد شوند.
روش اهدای تخمک به طور کلی یک روش ایمن است. اهداكنندگان با مشكلات طولاني مدتي مواجه نخواهند شد. با این حال، هر دارویی ممکن است عوارض جانبی احتمالی داشته باشد. داروهایی که در روند اهدای تخمک مورد نیاز هستند ممکن است علائمی جزئی ایجاد کنند که با قطع درمان از بین می روند. این علائم می توانند درد پستان، حالت تهوع، خستگی، سردرد، گرگرفتگی، احساس تحریک پذیری و تورم شکمی باشند. اهدا کنندگان باید قبل از انجام مراحل در مورد خطرات مطلع شده و با پزشک مشورت کنند.
موفقیت در روش اهدای تخمک به عوامل مختلفی مانند سن اهدا کننده، کیفیت اسپرم و سلامت عمومی گیرنده بستگی دارد. هر چند که این روش میزان موفقیت نسبتاً بالایی دارد. میزان موفقیت گردآوری شده توسط مراکز کنترل بیماری در سال 2010 نشان دهنده میانگین نرخ تولد 55٪ در هر انتقال جنین برای تمامی برنامه های اهدای تخمک است.
وقتی تخمک و اسپرم ترکیب می شوند، جنین دارای ژن های ارائه دهنده تخمک و تأمین کننده اسپرم است. DNA های جداگانه از هر تامین کننده می تواند بر کودک تأثیر بگذارد. با این حال، علم ژنتیک تأیید می کند که وراثت توسط چیزی بیش از زنجیره DNA تعیین می شود. طریقه رمزگشایی DNA است که نحوه بروز ژن ها را تعیین می کند.
هیچ راهی برای پیش بینی چگونگی این روند وجود ندارد، اما محیط رحم یکی از مهمترین عوامل در بروز ژن است. گیرنده تخمک فقط ماشین جوجه کشی برای کودک نیست. او مادر بیولوژیکی کودک است. کودک در داخل بدن گیرنده با استفاده از گوشت و خون او به معنای واقعی کلمه رشد می کند. کودک حدود 40 هفته از طریق خون او مایعات موردنیاز و تغذیه دریافت می کند. به همین دلیل، صرف نظر از اینکه تخمک اصالتا از کجا می آید، مادر باردار، مادر بیولوژیکی محسوب می شود.
تحقیقات نشان می دهد که محیط رحم نقش اساسی در رشد مغز جنین دارد. آن می تواند بر متابولیسم کودک، سیستم ایمنی بدن و بسیاری از عوامل دیگر تأثیر گذار باشد. سلامتی و سبک زندگی مادرتنی همچنین می تواند بر نحوه ابراز ژن های کودک تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، تغذیه وی یک عامل حیاتی برای کودک است، زیرا تغذیه نامناسب باعث می شود جنین برخی از ژن ها را هرچند که وجود داشته باشند ابراز نکند. وضعیت روانی مادر تنی و سطح استرس وی همچنین می تواند نقش مهمی روی کودک داشته باشد.
جالب است بدانید که تحقیقی از دانشگاه استنفورد و یکی از مراکز بهداشت باروری بدون منفعه نشان می دهد که مولکول های میکرو RNA رحم مادر می توانند اطلاعات ژنتیکی جنین را تغییر دهند. این بدان معناست که شواهدی وجود دارد که ثابت می کند کودک می تواند ارث ژنتیکی خاصی را از مادرتنی بدست آورد. بنابراین، اگر کودک از طریق روش اهدای تخمک لقاح یافته باشد، شخص گیرنده یا باردار، مادر بیولوژیکی کودک در نظر گرفته می شود.
نظرات و سوالات